بازگشت
هرچه تو گُفتی خواهـــــــــــرم، هست بخدا که باورم !
عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

منظومه ای زیر با تقلید از شعر پر محتوا و دل انگیز شاعره توانـــــا

و دوستداشتنی همه، محترمه عزیزه عنایت سروده شده است،امیدوارم

که مورد پسند این مادر مهربان و دلسوز واقع شود:

------------------------------------------------

شور توهرکجا رسد،چون نـــــــــورِ آن دُ عا رسد

بر دل بیــــــــنوا رسد،برکــــــوچه و ســـرای من

مبداءتو چه روشن است،انجام تو،بی مَحَــن است

افغانستان آنــــــــوطن است،عاقبت او پنــاهی من

ما در با وقــــا ر تویی،د ر انتظــــــا ر یار تویی

غمــــــــخوار و برده بار تویی،شایق اولیای من

در این جهان چو گوهری،بر موءمنان توخواهری

عشق ما را تو مَــــظهری،بشنو دمی صـــــدای من

راز نهفتـــه در دل است،گُـــفتن او چه مُشکل است

زیرا که پای در گِــــــــل است،عاشق روستای من

صدقه ای آن زبان خوش،بُــــرده زمن گوش وهوش

زآن طبع من آمد بجــوش، غُلغـــــُله در فضای من

آنهمه جرح ودرد و سوز،میشود از دلت بـــــروز

مرهمی نیست تا هنـــــــوز،تاکه دهـــــد شفای من

لاله وگُل و بُلــــــــبُلی،شاخه ز بــــــــاغ سُنــــــبلی

ای بخُدا تو مُقبِــــــــــــلی،عــفو کــُناد !خُـــدای من

شیفته ای آن خصا ئلــــت،دل شده است چه ما ئلت

این دل و جان حمایلت،لـــُــطف شما ست حیای من

ایدُختـــر افغــــــانزمین!،ای خوبتـــرین و بهتـــرین!

تو همچـــو عُود و عنبرین،ای معنـــــوی غذای من

هرچه آلام است رفته گیر،دانم که نیستی خُرده گــیر

در این کمان تو همچو تیر،دل هدف است رضای من

آن خُلق نیکت آشناست،گفتار تــوچه خوش دواست

درنیمه شب دست بردعاست،حاجترواست خدای من

منجمـــــله یاران تـــــو ام، هـــمعهد وپیـــما ن تو ام

دائـــــم بفـــــرمان توام،سرکرده ای ســــــودای من

در کشتی یی طوفـــــانی اش،ما جمله ایم قربانی اش

ایــــنراکه تو میدانی اش،ای قُــــــلزُم و دریای من

آنچه عنا یت از تو هست ، زآن نیستنم گردیده هست

این هستیم گـــــــــــردیده مست،ایشاخ گُل رعنای من

خالقِ ما وتو یکیست،وز خاک وگِــل مارا سرسشت

حُکم شرف از کــــودکی است، گر بشنوی ندای من

از دل گریخت اوهـــــــــام ها،تو نه قــــدم بر بام ما

دیگر نما نـــــــد آلام ما،ای ساغــــر ومینــــــای من

خشت بنــــای این محیط،گــــه منقبض شُد گه بسیط

مرد بایــــــدش گردد حــــدید،ای خواهر زیبای من

این قُلزم ذوقم بجوش،زآن گُفته هات  کآمد بگـــوش

هردوی ما انــــــدر خُـــــروش،تاچه کند فردای من

بهــــِر تو خــــواهم از خدا،نعمات ارضی و سماء

بــــوده ام دعا آن وَالضُّحی،ای نکته ای شیوای من

تیر کلامت چون شهــــا ب،تیزی چشمت از عــُقاب

با سوز خــود کردی کباب،کی داشته ای پروای من

نه نه غــــــــــلط گفتم چنین،ای مونس وای نازنین

عِلم خُــــداست حَقُ الـــیقین،بر جمله این معنی من

اندر جهـــان تو شهُره ای،دُرّو صدف را مُهره ای

خواهـــم بگیرم بَهره ای، خاموش نشد غــوغای من

آن نغمه های عشق تو،هستـــــند دلیل صِـــــدق تــو

آنچه حــــلال است رزق تو،مرآت توست نمای من

جـــلوه گری تو هــــــرکُجا،وز ما نهان گشتی چرا؟

در دل فتــــــــــاد این ماجرا،ای نازنیـــن لــیلیِ من

نیست مرا فــــکر شنیع،این بشنو هرچه سریــــــع!

لایق تُست عــــلم بدیع،توصیف تُست امـــــلای من

مانَـــــد زما این یادگــــــــار،لُطــــفی نما یا کردگار!

هیچکَس راماءیــــــــوس مدار!وِرد توو شبهــــای من

ما زآنوطن دورگشته ایم،هم خـــوارومهجورگشته ایــم

چون زخم ناســــــور گشته ایم،  وای من ،ای وای من

این دیجوری چون تنگنا ست،هرچه آمد ازدست ما ست

خوب است که این دارُالفناست،کَی کَس کُند اغوای من

هرچه که هست بُگذشتنیست،پوشیدنیست یاخوردنیست

آنکس که ماند برگو که کیست؟باالّـنوبه است افنای من

یاد عزیزان همـــدم است ، بــر زخمِ ریشم مرهم است

دور از کنار هرچه غم است،ایقصّه ای گــــــویای من

هر مُشکلی رنجت دهـــد،وز شش جهت پنجت دهـــــد

آخـــر ببین گَـــــنجت دهــــد،ای آهـــوی صحرای من

این قیـــل و قــــالِ من کُجا؟رنگ و کــــمالم از کُجا؟

آن مـــاه و سال من کُجا؟بیمقصد است انشــــاءی من

ســـــوختم وساختــــم در جهان،کَی آید این اندر بیا ن

صد معضله است انـــــد رمیان،بین قامتی دولای من

تدلــیس کُجا باشـــد همین؟،چونکه حقیقت اینچـــــنین

دل گشته است برتـــو رهین،ای غُلــــــغُلِ مینای  من

از تلخییِ این روزگار ،دل گشته است بس بیــــــقرار

پــــژواک شُـــــــد م درکُــــهسار،ای لولوء لالای من

خـــــواهم رفاه مِلّتـــــــــَم،گـــــویــد زبان  به جُرئتــم

آمد بجــــــــوش این غــــــیرتم،آلام پذ یر دُنیـــای من

این شورنمک بر زخم ریش،کرده بسی دلهــــا پریش

رحمی بکُن بر قــــوم ِ خویش،زنجیر تو بر پای من

چون آن نمـــکسا ر هرات،گــــر دیده باشی درحیات

خـــــــوبان او شاخ نبات،اولیا ء اوست مــولای من

دردِ وطـــــن و مِلّتــــــــم ، رهـــــــــنمو د به غیرتم

این ا فتخـــار و عِــــزّتم،لُطفِ خــــُداست همرای من

ای مـــهرویـــــــانِ کِشورَم!،من بَهــــــرِتان سخنورم

زان جنگِ زشت دربدرم،خــــــرابه گشت قُراءی من

شاهـــــدِ حا ل هر یکَم، از غــــــم کفـــــید این دِلکــَم

زین سر فتـــاد مندیلکَــم،بی سر شده ست کلاهی من

نومیــــدافسردن مبـــاش!،در زندگـــــیی پُرتـــــــلاش

هرچند هست او دلخراش،بوده ست سدید این راءی من

زاری کُــــــنان گــــویم سُخن،پندی شنید ی زین دهن

گُلهــا  تو چیدی زین چمـــن،ای زُهره ای زهرائ من

آه ازجگربیرون شده ست،چشم ازپی اش جیحون شده ست

دانم که دل میمـــون شده ست ،چون بشنوی نـــــوای من

با آن (عزیزه )خـــواهرت،(خشنود !)توگفتـــــــی رازها

آن ذ وق عشقــــــش یا ورت ، ا ین نُسخه  واِمضای من

----------------------------------------------------------------

مقیم شهر کییف –اوکرائین،16-05-2011میلادی.

 

 

مادر!

-------------------

تومیدانی ،دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

ندیدم روی خوبت را،درآن هنگام جان باختن،زمان رحلت ورفتن،ازاین حسرتسرای پُرزآلام وعقوبتها

تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره و دگرگون است

کنون ازفرط غمهایت،همیشه اشک میریزم،گمانم نیست که بر خیزم،بسان دی برگ ریزم

چه طوفانیست اندر دل ،شده ست او بس دل آویزم ،بجزامواج طوفانی نباشد پروای چیزم

تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

همین کودک  که سالها اندرین غربت،زد ست آن بسی ذّ لت،نداد ازدست حُرمت را،امیدی بود که تا یابم،

زمانی من سراغت را

تو میدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

ولی این چرخ پرزحمت ،نداد مُهلت ،کمی جرئت ،که تاآیم بفرق سر،ببینم خوش دیدارت را

گذارم سر بزانویت،بخواهم عُذر ایمادر!

تو میدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره و دگرکون است

تو بودی در دِلم مادام،از آن حُبّت روحم آرام،رسیدگاهی ازت پیغام،دعایم برتوصبح وشام وبودی

انتظاربربام،ولی توفیق ندادایّام

تو میدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

شهابِ تیرغمهایت،نشسته بردل وجانم،شنو یک لحظه افغانم !،مکمّل از تو ایمانم،دوا کُن دردِ پنهانم،

ببین چون شمع چه گریانم

تومیدانی دلم خُون است ،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

ایا مادر!گُنهکارم،درین دُنیا چو پرکارم،بسان تارِدوتارم،ندانم خویش زاغیارم ،تو بودی یکّه غمخوارم،

دعای کُن به ستّارم.

تو میدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

فراقت خسته ام سازد،بهرسویم اومیتازد،غمانت رامیآغازد،امید م هست که بنوازد،بلطف وعفو پردازد،

که این قلبم به تو نازد

تو میدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

مریض بُدم دربستر،زرنج ودردهم ابتر،زیرقان بوده ام اصفر،اگرچه بوده ام اسمر،گهی همچون مَیِ احمر

تو میدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

بیادم هست که تو شبها،چکاندی آب به این لبهـا،همیسوختم درتب ها،جام غم شد لبا لب ها،ایمادر!

تو میدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

بیادم هست مالداری،سگ و گُمارو چوپانی،نبودت شب بی مهمانی،دوغ و ماست بود فراوانی

تو میدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره و دگرگون است

هوای داغ سوزان را،خُنُکی ای زمستان را،اقامت درکهدستان را،حکایت های گلستان را

تو میدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

به طاعاتت مرا سوگند،که طفلت همچو آن دلبند،همانا با تو است پیوند،رها کُن تــومرا از بند

تو میدانی دلم خُون است ،جگر هم پاره پاره و دگرگون است

قُلُوروآش و دستپُختت،قبا و جامه ودوختت،بسی آن مهربان دُختت،چه خوش نسلی پس اندوختت     تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

بساید استخوانِ من،همان دردِفراقِ تو،چومن دربند آلامم،نبینم  باغ و راغ تو،همیخواهم سراغِ تو

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره و دگرگون است

درین حسرتسرای غم،بدبده خلق بس ماتم،نباشد شاد دل یکدم،تواضع کُن بنی آدم

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

به آن صبر وبه آن حِلمت،کنم تعظیم سحرگاهان،بود اندر سُجود این دل،که من منجمله ِگُمراهان

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره و دگرگون است.

در ایّامی حیات خود،چشیدم تلخ کامی را،دیدم در شور قیامی را،که تا شد پُخته خامی را

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره و دگرگون است

بخوابم آ تو هم گاهی،شدم از غم پرِ کاهی،در این تنگنای و پُرتگاهی،ز دست دادم بینایی

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره و دگر گون است

بیادم هست ای مادر!ازآن درد وسوزش هاش،ازآن ضربش وجنبش هاش،خروشِ درد وجوشش ها ش

 تومیدانی دلم خُون است ،جگر هم پاره پاره و دگرگون است

همین حالادلم خون است،بسان قیسِ مجنون است،ازآن آلام چه معجون است،دلم خون است،دلم خون است

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره و دگرگون است

چرا؟اینگونه دُنیایست؟،بسی درآن شررها ییست؟،بگو درآن چه معناییست؟درونِ دِل چه سودا ییست؟

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

زمان طفلی ام بُگذشت،حوادث بیشتر دیدم،طمع ازدهر بُبریدم،چو مجنون زیرآن بیدم ،بلرزیدم بلرزیدم

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

تَهِی مانده ست این پهـــــــــــــلو،زآغوشِ سمنسا یت،هم آن حرفِ دل آرایت ،گـــــــــذار !بردیده ام پا یت

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره دگرگون است

هرآنچه هست احساس است،همه چیزرا اواساس است،تویی گندم اودستاس است،خمیرت اندران تاس است

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

ایا مـــــادر!سلام برتو!،همه حُسن کلام برتو!دعای صُبح وشـــــام برتو!همانا نیکنـــــــام بر تو

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

بیادم هستی ایمادر!،که تا جان دربدن دارم،گناه برخویشتن دارم،بجانِ خود کفن دارم،نیازبرآن وطن دارم

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره و دگرگون است

دراین کیهانِ پُرآلام،کسی آرام نمیگیرد،زدستِ غم همیمیرد،بسی او خورده حسرتها،اورا دامِ بلا گیرد

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

خدایاآرزودارم،که استثناست آن رحمت،رسد برما ازآن حَشمت،که تاما گِردِهم آییم،درآن فردوس بیآساییم

تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

ثناخوانم بدربارش،که تودرخوابِ من آیی،غمِ دِل را توبزدایی ،همی دانم که آگاهی ز غمهایم تو ایمادر!

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره و دگرگون است

رسانم برتو من پیغام،ازاین اولاد نیکفرجام،مُسَبِّب با من است هرشام،تویی هم نردبانِ بام ایمادر!

 تومیدانی دلم خُون است،جگر هم پاره پاره ودگرگون است

توباشی انتظارِدیدنِ اولاد محزونت،همیشه دردل وجانم همانا عشقِ بیچونت،امان خواهم بتوازچرخ گردونت

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

مکُن تشویش ایمادر!زمانم بگذشتنی است زود،شنو ازدِل نوایِ رود،که تاحالم شود بهبود،ایمادر!

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره و دگرگون است

بیایم درکنارِتو،شوم من همدیارِتو،شکوفه دربهارِتو،دل و جانم نثارِتو،بهین آنروزگارِتو،ایمادر!

 تومیدانی دلم خُون است ،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

دلم بینی چه مجنون است،ازآن اِرثِ تو ممنون است،همین ازبختِ میمون است،رُخم ازعشق گُلگون است

 تومیدانی دلم خُون است،جگرهم پاره پاره ودگرگون است

شَوِی (خشنود)از این اولاد،رسد پایان همه بیداد،زدرد و رنج شَوِیم آزاد،دلم بی غم روانم شاد،ایمادر!

بحقّ ســورهءنـــورش،المــــرو آن  ن اش،مــــکُن! از دل کم  این شــــورش،درآن باغِ جنان حـــورش.

قلم اندرشعارِخود،کند وصفِ تو ای مادر ! دلم خون است،دلم خون است،دلم خون است...

------------------------------------------------------------------------------------------------

عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) مقیم شهر کییف-اوکرائین

مورخه 29-11-2010میلادی. 

 


May 17th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان